حضور این کودکان در برنامه فرهاد دریا موسوم به کوچه، ظاهرا تغییر بزرگی در زندگی روزمره این کودکان بود که هر روز از بام تا شام در خیابانهای کابل مصروف دست فروشی و گدایی هستند.

در آغاز برنامه تلویزیونی کوچه، فرهاد دریا سوار بر یک سرویس (اتوبوس) گروه های کودکان خیابانی را از نقاط مختلف شهر کابل با خود همراه کرد.

فضای این برنامه که در تالار رادیو و تلویزیون افغانستان در کابل برگزار شد، دوستانه و عاری از تکلف هایی معمول بود.

"شما فرزندان من هستید"

	"کاش فرزند من هجران، خواهران و برادرانی مانند شما داشت"

او پس از آن، آهنگی را به لهجه محلی هزاره ای اجرا کرد که به گفته خودش برای کودکی پسرش ساخته بود: "یک دانه باچه (پسر) دارم – باچه گک طلایی – چشمکایشی (چشم هایش) وا (باز) میشه – لا لا لا لا یی..."

در این برنامه به شکلی هم تلاش شد هنرهای پنهانی کودکان خیابانی که شاید در لابلایی کار روزانه آنها گم شده است، دوباره زنده شده و به مردم نمایان شود.

فرهاد دریا در بخش های جداگانه از پسربچه های خوردسال که به هنرهای نقاشی، موسیقی و آوازخوانی دسترسی داشتند خواست تا نمایش هایی را روی صحنه اجرا کنند.

دریا به یک پسر بچه ده - دوازده ساله که در یک بایسکل (دوچرخه) سازی کار می کرد و آهنگی را با همراهی هارمونیه اجرا کرد، یک هارمونیه هدیه داد.

این برنامه با اجرای مسابقه هایی میان کودکان و اجرای چند آهنگ دسته جمعی دوام کرد.

فراموش شدگان

	به نظر می رسد فرهاد دریا با اجرای برنامه ویژه ای برای آنها، تلاش دارد توجه دولت و مردم را به این کودکان جلب کند

او هفته های پیش حدود ده هزار دلار به یک موسسه فعال در زمینه پرورش و آموزش کودکان خیابانی موسوم به آشیانه کمک کرد.

هزاران کودک خوردسال در جاده های کابل و سایر شهرهای افغانستان مشغول دست فروشی، موتر شویی و گدایی هستند.

بیشتر این کودکان پدران خود را در جنگ های داخلی افغانستان از دست داده اند و با اشتغال به این کارها زندگی می کنند؛ مشغولیت هایی که گاهی مانع رفتن آنها به مکتب می شود.

این کودکان ظاهرا در روزمرگی حوادث و جریانات داغ سیاسی افغانستان فراموش شده اند و به نظر می رسد فرهاد دریا با اجرای برنامه ویژه ای برای آنها، تلاش دارد توجه دولت و مردم را به این کودکان جلب کند.